(عکس) مجسمه دیگری از فضانورد ناسا ساخته شد
تاریخ انتشار: ۹ بهمن ۱۴۰۱ | کد خبر: ۳۶۹۶۲۳۵۶
مجسمه جدیدی از «سالی راید» (Sally Ride) اولین زن آمریکایی که به فضا سفر کرد، ساخته شده و قرار است ۴ ژوئیه سال جاری میلادی از آن در لس آنجلس رونمایی شود.
به گزارش ایسنا به نقل از اسپیس، فیلمساز آمریکایی «استیون باربر» با مجسمه سازان همکاری کرده است تا بار دیگر مجسمهای از سالی راید ساخته شود. این دومین بار است که مجسمه وی ساخته میشود.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمیشوند!
مجسمه جدید، اما قرار است در چهارم ژوئیه سال ۲۰۲۳ و در خارج از کتابخانه و موزه ریاست جمهوری رونالد ریگان، واقع در غرب زادگاهش در لسآنجلس، به عنوان بخشی از مجموعهای از بناهای تاریخی زنانه که توسط استیون باربر طراحی شده است، رونمایی شود.
باربر که مجسمه برنزی راید را نیز طراحی کرده است، گفت: تعداد زیادی از نمادهای زنان مشهور در حوزههای علمی وجود دارد که میتوانیم بسازیم.
مجسمه راید در نیویورک توسط برادران مجسمه ساز ساکن کلرادو به نامهای «جورج» و «مارک لوندین» که با «جوی باینر» کار میکنند، ساخته شده است. باربر گفت از آنجا که مجسمه قبلی را «جورج» و «مارک لوندین» ساختهاند، مجسمه جدید راید را نیز آنها خواهند ساخت.
برادران لوندین همیشه با باربر همکاری میکنند و تاکنون سه مجسمه از فضانوردان نامی ساختهاند. آنها مجسمهای از «جک سویگرت» (Jack Swigert) فضانورد ماموریت آپولو ۱۳ را در ساختمان کنگره ایالات متحده به همراه طراح دیگری ساختند. آنها با کمک باربر، بنای یادبودی برای سه خدمه آپولو ۱۱ در مرکز فضایی کندی ناسا در فلوریدا و همچنین بنای یادبودی برای سه فضانورد آپولو ۱۳ در مرکز فضایی هیوستون، نزدیک مرکز فضایی جانسون ناسا، ساختند.
سالی راید یکی از اولین زنانی بود که در سال ۱۹۷۸ توسط ناسا به عنوان بخشی از تلاش ناسا برای ارسال فضانوردان زن به فضا انتخاب شد و تبلیغ سفر او به فضا را نیز «نیکل نیکولز» بازیگر سیاهپوست فیلم «پیشتازان فضا»، انجام داد. سالی کریستن راید در سال ۱۹۷۸ میلادی به سازمان ناسا پیوست و نخستین سفر فضاییاش را در سال ۱۹۸۳ در سن ۳۲ سالگی با شاتل فضایی چلنجر به انجام رساند. سالی راید هنگام انجام این مأموریت نه تنها نخستین زن فضانورد آمریکایی، بلکه جوانترین فضانورد آمریکایی نیز بود. راید دو بار به فضا رفت و این سفر را نیز در ماموریتهای شاتل فضایی STS-۷ در ژوئن ۱۹۸۳ و در STS-۴۱-G در اکتبر ۱۹۸۴ انجام داد. پس از دوران فضانوردی، راید در کمیسیون راجرز (Rogers Commission) کار کرد تا تراژدی چلنجر را بررسی کند. شاتل فضایی چلنجر ۳۷ سال پیش در ۲۸ ژانویه ۱۹۸۶ در حین پرتاب منفجر شد و هر هفت فضانورد سرنشین آن کشته شدند.
مجسمه سالی راید، اولین زن آمریکایی که به فضا پرواز کرد، در خارج از موزه «Cradle of Aviation Museum» در لانگ آیلند، نیویورک در ۱۷ ژوئن ۲۰۲۲ رونمایی شد
از لحاظ تاریخی، کمبود مجسمههایی از زنان تاثیرگذار و مشهور وجود دارد. به عنوان مثال، در سال ۲۰۱۱، واشنگتن پست گزارش داد تنها ۳۹۴ مجسمه از زنان در سراسر ایالات متحده وجود دارد و این در مقایسه با ۴۷۹۹ مجسمه از مردان که در لیست مجسمههای موزه هنر آمریکا مؤسسه اسمیتسونیان وجود دارد، بسیار کمتر است. باربر گفت که به همین دلیل، او علاقهمند است تا بناهای دیگری از فضانوردان زن را ایجاد کند. او درباره برخی از ایدهها با افراد مشهور زنده یا در صورت فوت با خانواده و سایر ارتباطاتشان صحبت کرده است.
راید اخیراً در انجمنهای متعدد دیگری مورد تقدیر قرار گرفته است. در اکتبر سال ۲۰۲۲، نورث روپ گرومن یکی از فضاپیماهایی باری سیگنوس خود را به افتخار این فضانورد «SS Sally Ride» نامگذاری کرد. نیروی دریایی ایالات متحده همچنین یک کشتی را به افتخار او «R/V Sally Ride» نامگذاری کرد. میراث او همچنین بر روی تمبر پستی ایالات متحده، سکه ۲۵ سنتی آمریکا، یک عروسک باربی، عروسکهای کوچک، یک لگو کوچک و یک منطقه از ماه، گرامی داشته شده است.
منبع: فرارو
کلیدواژه: فضانورد ناسا ایالات متحده ساخته شد
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را بهطور اتوماتیک از وبسایت fararu.com دریافت کردهاست، لذا منبع این خبر، وبسایت «فرارو» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۶۹۶۲۳۵۶ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتیکه در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
دوسالانههای تجسمی با چه چالشهایی دست و پنجه نرم میکنند؟
با کمی اغماض و مسامحه، میتوان گفت دوسالانهها تا اینجا کارنامۀ قابل قبولی داشتهاند اما نیازهای هنری و فرهنگی جامعه ما گسترش یافته و لزوم بازنگری در مورد نحوه، سطح برگزاری و گستردگی آنها محسوس است. - اخبار فرهنگی -
به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، حسین عصمتی هنرمند شناختهشده عرصه هنرهای تجسمی که در زمینه نگارگری و مجسمهسازی فعالیت دارد، در یادداشتی به بررسی مسائل و چالشهای دوسالانههای هنری پرداخته است.
پیشنهادهایی برای اثرگذاری بیشتر یازدهمین دوسالانه ملی نگارگری ایرانمتن این یادداشت که به صورت اختصاصی در اختیار خبرگزاری تسنیم قرار گرفته به شرح زیر است:
«دوسالانهها پیش از انقلاب اسلامی شروع به فعالیت کردند. به واسطۀ برگزاری آنها در این سالها، اتفاقات خوبی در عرصه هنر افتاده است. جوانانِ هنرمندِ متعددی در این فعالیتهای هنری دیده شده و به دلیل معرفی در دوسالانهها به عرصه رسیدهاند. دوسالانهها، انگیزه و شوق مناسبی را برای هنرمندان جوان جهت انجام فعالیتهای هنری ایجاد کرده و آنها را در ادواری در کنار هم جمع کرده است. با کمی اغماض و مسامحه، میتوان گفت دوسالانهها تا اینجا کارنامۀ قابل قبولی داشتهاند اما نیازهای هنری و فرهنگی جامعه ما گسترش یافته و لزوم بازنگری در مورد نحوه، سطح برگزاری و گستردگی آنها محسوس است. به دلیل برنامهریزی دقیقتر و کاملتر، ضروری است چالشها و مشکلات دوسالانه مورد بررسی قرار گیرد. دوسالانهها دارای مشکلات متعددی هستند که باید در آسیبشناسی رشتههای مختلف در یک فرایند دقیق تحقیقاتی مورد توجه قرار بگیرد. اما فیالحال به دلیل این که خود در دوسالانههای نگارگری فعال بودهام و در حوزه مجسمه نیز فعالیت دارم، مواردی که آشکار است و در این دو دوسالانه دیده میشود را طرح میکنم.
به نظر میرسد عنوان هر دوسالانه (دوسالانه نگارگری، مجسمهسازی، نقاشی و ...) ، از این لحاظ که گرایشهای مختلف را در خود جای میدهد، ظرفیت این وسعت و فراوانی را ندارد. بر اساس این عناوین، باید تمام گرایشهای موجود در هر رشته امکان حضور در دوسالانه و بخش مسابقات را داشته باشند اما آنچه که تا کنون اتفاق افتاده، اینگونه نبوده است. کیفیت و نحوۀ برگزاری دوسالانهها چنان محدود بوده که نتوانسته تمام هنرمندان با گرایشهای متنوع آن رشته را در برگیرد. گاهی این گرایشها، گرایشهایی هستند که در عرصۀ تولیدات فرهنگی و هنری، باید بخشی از نیاز فرهنگی جامعه را تأمین کنند. یکی از مشکلات، فراگیر نبودن دوسالانههاست؛ فراگیر نبودن به این معنا که در هر دوسالانه، متناسب با نظرات و سلایق ارکان دوسالانه مانند، شورای سیاستگذاری، دبیر و داوران؛ گسترۀ خاص و محدودی از آثار مورد توجه قرار میگیرد و بخش عمده و متنوعی از آثار امکان دیده شدن و محک خوردن را به دست نمیآورند. لذا خواسته یا ناخواسته، شکل مشخصی از آثار که مورد توجه دبیر و داوران است، ارزشگذاری شده و باقی آثار در حاشیه قرار میگیرند. به تعبیری، با حمایت از نوع مشخصی از سبک و جریان هنری، دیگر سبکها که البته مورد نیاز فرهنگ و هنر ایران است، مغفول مانده و به هنگام نیاز دست فرهنگ و هنرِ ایران، تقریبا از این تخصصهای هنری خالی میماند.
این چالش در تمامی دوسالانهها یا اکثر آنها وجود دارد. در این راستا مثالی از هر دوسالانه، ضروری و تبیینکننده موضوع خواهد بود. چنین چالشی در برگزاری دوسالانه مجسمه دیده میشود. در مقایسه با کیفیت برگزاری دوسالانه در این سالها، مجسمهسازی معنای گستردهتری دارد و هرگونه پیکرتراشی و شکل دادن به اشیاء را در بر میگیرد. امروزه این تعریف گستردهتر هم شده است. پرسش این است که آیا میتوان در یک دوسالانه با امکانات محدود گرایشهای متعدد مجسمهسازی را در نمایشگاه پذیرفت؟ با توجه با سابقه این دوسالانه و حداقل در سالهای اخیر، آثاری بیشتر به نمایشگاه راه یافتهاند که بهرهای از نگاه مدرن در مجسمهسازی بردهاند. به تعبیری میتوان ادعا کرد یک شیوۀ خاص که مورد وثوق برگزارکنندگان بوده، در نمایشگاه غلبۀ بیشتری یافته است. به اعتقاد اینجانب چنین اتفاقی سبب شده است هنگامی که جامعه نیاز دارد هنرمندانی به شیوه واقعگرا و کلاسیک اثری را تولید کنند، دچار کمبود شود. به عنوان مثال، وقتی باید سردیس شخصیتی ساخته شود، به واسطۀ محدودیت، چالش ایجاد میشود. به همین دلیل آثاری در این زمینه تولید میشوند که بهواسطه ضعف اجرایی اکثراً مورد وهن قرار میگیرند. در صورتی که باید تعداد این هنرمندان بیش از این باشد. با توجه به این مطلب، چند سوال طرح میشود؛ کسانی که به شیوه کلاسیک و یا واقعگرا کار میکنند، در دوسالانۀ مجسمهسازی چه جایگاهی دارند؟ کسانی که مایل هستند در حوزه مجسمهسازی با رویکرد عامهپسند(اثری که مورد توجه جامعه قرار گیرد) خلق اثر کنند، چه جایگاهی دارند؟ و ...
البته منظور این نیست که دوسالانهها ریشه این معضلات و ضعفها است. ریشه را باید در بخشهای دیگری مانند آموزش جستوجو کرد. اما دوسالانه امکان و انگیزهای است برای هنرمندانی که به صورت خودجوش فعالیت میکنند و به این عرصهها علاقهمند هستند. این نوع از آثار، نیاز بخشی از جامعه است.
در دوسالانه نگارگری نیز چنین مشکلی دیده میشود. گرایشها و بخشهای متنوعی در نگارگری وجود دارد. به عنوان مثال در بخش گل و مرغ، هنرمندانی به شیوه قدیم کار میکنند و برخی به شیوههای جدید. در هر دو شیوه آثار فاخری خلق میشود اما به دلیل محدودیت و گاهی گرایش داوران، یکی از این دو شیوه که معمولا شیوه قدیم است، با بیمهری مواجه میشود. در ساخت گل و مرغ به شیوههای جدید نیز تنوع و گوناگونی وجود دارد که با همین چالش مواجه است. هنرمندانی هستند که در شهرستانها مشغول خلق اثر هستند و معمولاً نادیده گرفته میشوند. در بخش نگارگری نیز هنرمندان در سبکهای مختلف مشغول تولیدات هنری هستند. هر هنرمندی شیوهای را انتخاب و به آن شیوه، تولید اثر دارد اما به دلایل مختلف، برخی از شیوهها دیده نشده و مورد توجه واقع نمیشود. همچنین بخشهایی مانند تشعیر و طراحی که هر کدام اهمیت خود را دارند نیز در دورههایی از دوسالانه نگارگری حذف میشوند.
به نظر میرسد در دوسالانههای دیگر نیز مسائل مشابهی وجود دارد که موجب میشود برخی از گرایشات به آنها راه پیدا نکنند.
چنانکه عرض شد، دوسالانهها پاسخگویِ درخواست تمام هنرمندان با گرایشات متنوع نیست. شاید دلیل اصلی، علایق و نوع نگاه ارکان دوسالانهها باشد. بخشی هم مربوط به محدودیت امکانات دوسالانهها است. سوال اینجاست که چه باید کرد؟ آیا باید دوسالانهها با همین ساختار از این محدودیت رها شوند؟ آیا نیاز به تأسیس دوسالانههای بیشتری برای گرایشاتی که مورد نیاز جامعه است، داریم؟ اینها سوالاتی است که برای پاسخ به آنها نیاز به تحقیق و بررسی گستردهتری وجود دارد».
انتهای پیام/